M I N I S T R A N C I
"Króluj nam Chryste zawsze i
                                                           wszędzie..."

Nadzwyczajni Szafarze

 ministrant... kto to jest?
 ministrant... jaki powinien być?
 ministranci parafii MB Częstochowskiej
 Informacja o Zbiórce i Basenie
 10 zasad ministranta
 patron ministrantów Św. Dominik Savio
 modlitwy ministrantów
 słownik liturgiczny

Ministrant - znaczy usługujący - służy na różny sposób w czynnościach liturgicznych.

Kim są ministranci?
Ministranci służą Bogu, kiedy przyczyniają się do tego, aby liturgia była piękna.
Słowo “ministrant” wskazuje szczególnie na służbę we Mszy świętej.
Są oni POMOCNIKAMI przy sprawowaniu Mszy świętej i podczas innych nabożeństw liturgicznych.
Ministranci usługują księdzu, gdy ołtarz jest przygotowany i dary ofiarne potrzebne do ofiary Mszy świętej.
Pomagają również po zakończeniu Mszy świętej.

Ministranci powinni sami BYĆ ZNAKIEM.
Ministranci przez służenie wskazują, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych!
Ministranci wskazują, że “uczestniczyć w liturgii” nie znaczy tak jak w kinie albo przed telewizorem tylko słuchać czy oglądać! “Uczestniczyć w liturgii” to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w niej angażując!

 

Zbiórki dla MINISTRANTÓW są każdego
tygodnia w sobotę o godz. 11.00 w kaplicy

WSZYSTKICH CHĘTNYCH CHŁOPCÓW GORĄCO ZAPRASZAMY!!!

BASEN!!!
Dla ministrantów w każdą sobotę jest organizowane jest bezpłatne wyjście na basen o godz. 14⁰⁰.
Spotykamy się na basenie

DZIESIĘĆ ZASAD MINISTRANCKICH
1. Ministrant jest dzieckiem Bożym i stara się czynić dobro, a unikać grzechu.
2. Ministrant jak święty Dominik Savio kocha Chrystusa, dlatego jak najczęściej łączy się z Nim poprzez Eucharystię.
3. Ministrant chlubi się krzyżem Pana naszego Jezusa Chrystusa.
4. Ministrant naśladuje Chrystusa, który stał się dla nas posłuszny aż do śmierci.
5. Ministrant wypełnia nakazy Chrystusa: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali".
6. Ministrant służąc Bogu przyczynia się do tego, aby liturgia była piękna.
7. Ministrant podczas służby przy ołtarzu zachowuje postawę modlitwy i skupienia.
8. Ministrant kocha Matkę Bożą i z Jej pomocą głosi Królestwo Boże.
9. Ministrant mając czyste serce promieniuje Bożą radością i jest przykładem dla swoich kolegów.
10. Ministrant z miłości ku Bogu i ku bliźnim unika alkoholu i tytoniu.

Św. Dominik Savio - PATRON MINISTRANTÓW
Urodził się 2 kwietnia 1842 roku. Pouczanie rodziców, a szczególnie przykład ich pobożnego życia, ukazały małemu Dominikowi drogę do Boga. Pod ich troskliwym okiem i przy ich pomocy, świętość dziecka szybko dojrzewa. Już w piątym roku życia, służy do Mszy św., co tych młodych latach, łączyło się z niemałym wysiłkiem. Gdy skończył zaledwie siódmy rok życia, dnia 8 kwietnia 1849 roku, w Święta Wielkanocne przyjął I Komunię świętą. Duszpasterz pozwolił na ten wyjątek, widząc chłopca religijnie dojrzałego i służącego Bogu z zapałem. O tej dojrzałości świadczą również postanowienia, jakie podjął w tym dniu. Wpisał wtedy w swojej książeczce do nabożeństwa:
- "Będę się często spowiadał, a do Komunii św. przystępował, ilekroć pozwoli na to spowiednik.
- Moimi przyjaciółmi będą: Jezus i Maryja.
- Śmierć - TAK, grzech - NIE.

W poszukiwaniu lepszych warunków życia, ojciec przeprowadził się z całą rodziną do Murialdo. Tam Dominik uczęszczał do miejscowej szkoły parafialnej, prowadzonej przez proboszcza. Później chodził do szkoły w Castemudo. Radosną ulgą, była dla niego świadomość, że towarzyszy mu Matka Boża oraz Anioł Stróż. Stąd też dnia 2 października 1854 roku, ojciec przyprowadził syna do ks. Jana Bosko, z prośbą o przyjęcie go, do swojego ORATORIUM. W sam zaś dzień ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Marii Panny, tj. 8 grudnia 1854 roku, przyjął komunię św. Potem napisał następujący akt ofiarowania się Matce Najświętszej, który złożył na Jej ołtarzu: "Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw aby zawsze było Twoim. Jezu i Maryjo, bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi. Błagam Was, abym raczej umarł, niż bym miał choć przez nieszczęście, popełnić choć jeden grzech".

Młode, święte i budujące życie Dominika, przedwcześnie zgasło z powodu choroby płuc, która wtedy była nieuleczalna. Za radą lekarza, Dominik wyjechał do rodziny. Zabieg ten, nie mógł mu już pomóc. Zmarł 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami św. Ostatnie słowa jakie wypowiedział do ojca brzmiały: "Do widzenia, ojcze. Jakie piękne rzeczy widzę". Odszedł do nieba, za którym całe życie tęsknił.

Modlitwy ministranta
Modlitwa przed służeniem:

OTO ZA CHWILĘ PRZYSTĄPIĘ DO OŁTARZA BOŻEGO
DO BOGA KTÓRY ROZWESELA MŁODOŚĆ MOJĄ
DO ŚWIĘTEJ PRZYSTĘPUJĘ SŁUŻBY
CHCĘ JĄ DOBRZE PEŁNIĆ
PROSZĘ CIĘ PANIE JEZU O ŁASKĘ SKUPIENIA
BY MYŚLI MOJE BYŁY PRZY TOBIE
BY OCZY MOJE BYŁY ZWRÓCONE NA OŁTARZ
A SERCE MOJE ODDANE TYLKO TOBIE AMEN.

Modlitwa po służeniu:

BOŻE KTÓREGO DOBROĆ
POWOŁAŁA MNIE DO TWEJ SŁUŻBY SPRAW
ABYM UŚWIĘCONY UCZESTNICTWEM W TWYCH TAJEMNICACH
PRZEZ DZIEŃ DZISIEJSZY I CAŁE ME ŻYCIE
SZEDŁ TYLKO DROGĄ ZBAWIENIA
PRZEZ CHRYSTUSA PANA NASZEGO AMEN.

Słownik liturgiczny Ministranta

Akolita – osoba przygotowująca ołtarz i dary ofiarne oraz pomagająca w rozdawaniu Komunii św. i udzielaniu Komunii Chorych. Potocznie nazywa się tak ministranta niosącego świece.
Akolitki – lichtarze z płonącymi świecami, niesione obok krzyża na procesjach oraz używane podczas czytania Ewangelii.
Alba - długa, biała szata liturgiczna przeznaczona dla kapłana i służby liturgicznej.
Ambona – miejsce gdzie jest czytane Pismo św. i są głoszone kazania lub homilie.
Ampułki – to naczynia liturgiczne w których jest umieszczone wino i woda.
Antyfona – refren, który rozpoczyna i kończy psalm w liturgii godzin.
Apostolat – urząd głoszenia Ewangelii.
Absyda – półkolista wnęka w ścianie Kościoła.
Aspersja – pokropienie wiernych wodą święconą.
Asysta – diakon lub dwaj diakoni towarzyszący biskupowi lub kapłanowi w uroczystej celebracji.
Baldachim – ozdobna osłona z materiału niesiona nad Najświętszym Sakramentem.
Biret – nakrycie głowy duchownych katolickich.
Biskup – zwierzchnik Kościoła lokalnego (diecezji).
Brewiarz – księga do odprawiania modlitwy uświęcenia dnia (liturgii godzin) przez duchownych i świeckich.
Bursa – sztywna torebka do zawieszania na szyi, na naczynie z Komunią Chorych.
Celebrans – osoba przewodnicząca zgromadzeniu liturgicznemu.
Ceremoniarz – osoba przygotowująca i koordynująca różne posługi oraz dbająca o harmonijny przebieg uroczystości.
Chrzcielnica – naczynie z metalu, kamienia lub drewna w którym przechowuje się wodę do Chrztu św.
Ciemnica – miejsce w Kościele gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament w noc z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek.
Cingulum – pasek do przepasywania alby, element stroju liturgicznego.
Cyborium – puszka do przechowywania Eucharystii pod postacią chleba.
Kielich – naczynie liturgiczne w którym podczas Mszy św. składa się wino do konsekracji.
Konfesjonał – miejsce sprawowania sakramentu pokuty.
Krzyż procesyjny – krzyż przeznaczony do noszenia w czasie procesji.
Kustodia – mała puszka przeznaczona do przechowywania Najświętszej Hostii, która jest przeznaczona do monstrancji.
Ministrant – członek ludu Bożego, który wykonuje posługę przy czynnościach liturgicznych.
Monstrancja – przedmiot liturgiczny w którym umieszcza się Hostię w celu adoracji lub procesji.
Ołtarz – stół przy którym składa się Najświętszą Ofiarę i przy którym rozdziela się Ciało Pańskie.
Oracja – uroczysta modlitwa odmawiana przez kapłana w imieniu wiernych.
Ornat – wierzchnia ozdobna szata liturgiczna kapłana odprawiającego Mszę św.
Palka – niewielki kawałek usztywnionego płótna służy do nakrywania kielicha mszalnego.
Paschał – świeca symbolizująca Zmartwychwstałego Chrystusa.
Pastorał – ozdobna laska używana przez biskupa jako symbol posługi pasterskiej otrzymanej od Chrystusa.
Patena –naczynie liturgiczne na którym składa się w czasie Mszy św. chleb do konsekracji.
Prezbiterium – część Kościoła gdzie znajduje się ołtarz główny.
Relikwiarz – ozdobne naczynie w którym przechowuje się relikwie.
Sedilia – siedzenia dla celebransa i tych, którzy mu usługują.
Stuła – część stroju liturgicznego.
Tabernakulum – miejsce w Kościele, gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament.
Welon – okrycie wierzchnie celebransa w czasie uroczystego błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.